Bezpieczne kąpielisko – podstawowe zasady | Pływalnie i baseny

Od 1 stycznia 2012 r. obowiązuje w zakresie bezpieczeństwa osób korzystających z pływalni ustawa z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz. U. Nr 208, poz. 1240 z późn. zm.; dalej także jako: ustawa), która określa m.in. (art. 1):

warunki bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się lub uprawiających sport lub rekreację na obszarach wodnych;
podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego, zakres ich obowiązków i uprawnień oraz zasady finansowania ich działalności;
podmioty odpowiedzialne za zapewnienie bezpieczeństwa osobom pływającym, kąpiącym się lub uprawiającym sport lub rekreację na obszarach wodnych;
nadzór i kontrolę nad ratownictwem wodnym.

W przedmiotowej ustawie kąpieliska zostały zakwalifikowane jako wyznaczone obszary wodne (art. 2 pkt 2), a ich definicję zgodnie z art. 2 pkt 7 określa art. 9 ust. 1 pkt 5a ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 469 z późn. zm.). Zgodnie z nim przez kąpielisko rozumie się wyznaczony uchwałą rady gminy, wydzielony i oznakowany fragment wód powierzchniowych, wykorzystywany przez dużą liczbę osób kąpiących się, określoną w uchwale rady gminy w sprawie wykazu kąpielisk, pod warunkiem że w stosunku do tego kąpieliska nie wydano stałego zakazu kąpieli. Kąpieliskiem nie jest: basen pływacki, basen uzdrowiskowy, zamknięty zbiornik wodny podlegający oczyszczaniu lub wykorzystywaniu w celach terapeutycznych, sztuczny, zamknięty zbiornik wodny, oddzielony od wód powierzchniowych i wód podziemnych.

Ustawa – Prawo wodne wprowadza także w art. 9 ust. 1 pkt 10b pojęcie sezonu kąpielowego, przez który rozumie się okres określony przez radę gminy w uchwale, o której mowa w art. 34a ust. 1, obejmujący okres między 15 czerwca a 30 września, oraz w art. 9 ust. 1 pkt 7a pojęcie organizatora, przez którego rozumie osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która podjęła się zorganizowania kąpieliska lub miejsca wykorzystywanego do kąpieli oraz uzyskała na to zgodę właściciela wody i przyległego gruntu lub która prowadzi kąpielisko lub miejsce wykorzystywane do kąpieli.

Zarządzający kąpieliskiem jest odpowiedzialny przede wszystkim za:

podjęcie skutecznych działań organizacyjnych, zmierzających do zapewnienia realnego bezpieczeństwa użytkownikom i pracownikom kąpieliska oraz skutecznej reakcji w sytuacjach wypadkowych w wodzie i poza nią;
podjęcie działań prewencyjnych, obejmujących analizę ryzyka wypadkowego i wdrożenie odpowiednich środków zaradczych;
zapewnienie, w razie wypadku, udzielenia skutecznej pomocy, obejmującej działania ratownicze oraz udzielenie pierwszej pomocy przedlekarskiej;
podjęcie właściwych, z punktu widzenia prawa i bezpieczeństwa, działań powypadkowych.

Bezpieczeństwo użytkowników na kąpielisku uwarunkowane jest przede wszystkim następującymi elementami:

infrastrukturą naturalną i techniczną obiektu (głębokość, długość linii brzegowej, rodzaj brzegu, pomosty pływające, mola, atrakcje wodne itp.);
oznakowaniem obiektu i poszczególnych jego urządzeń;\
regulaminami i instrukcjami, dotyczącymi obiektu jako całości, jego części i poszczególnych urządzeń;
wyposażeniem w sprzęt ratowniczy, pomocniczy i do udzielania pierwszej pomocy przedlekarskiej oraz jego stanem i rozmieszczeniem;
służbą ratowniczą – jej ilością, kwalifikacjami, doświadczeniem, rozmieszczeniem, sposobem organizacji i kierowania;
dokumentacją pracy obiektu – przepływem informacji odnoszących się do sytuacji mogących spowodować zagrożenie;
użytkownikami – ich ilością i rodzajem;
rodzajem prowadzonych zajęć.

Zarządzający wyznaczonym obszarem wodnym muszą zdawać sobie sprawę z faktu, że będą rozliczani przede wszystkim ze spełnienia normy generalnej, zawartej już w samym tytule ustawy: „o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych”, a nie tylko ze spełnienia norm minimalnych, określonych w aktach wykonawczych, które w tym wypadku są jedynie dolnymi normami granicznymi, gwarantującymi, że np. liczba zatrudnianych ratowników wodnych czy ilość i rodzaj wyposażenia w sprzęt ratowniczy, pomocniczy i do udzielania kwalifikowanej pierwszej pomocy nie spadnie poniżej pewnego poziomu.